زۂ پهٔ فضل دَ خدایٔ راغلم مدينې ته
دَ رحمت دَ خدایٔ عظيمې سلسلې ته
پهٔ لمنه کښې څهٔ نهٔ لرمه خدايه
شفاعت چې زما وشي راغلم دې ته
زما مخ دَ ليدو کله دے قابل نو
چې خيال وکړم ګنهګار خپلې سهرې ته
سترګې ټيټې يم ولاړ نبض مې تيز دے
ځکه ونهٔ شهٔ جرأت مې مواجې (شريفېٍ) ته
شفاعت چې دوی و نهٔ کړي نور به څوک ییٔ
ننواتے يم راغلے دې اسرې ته
پهٔ شبير ګناهګار ودې شي کرم اوس
چې حيران لهٔ اوسه دے عملنامې ته