دَ زړګي دنيا پهٔ خپله شي بدله
ياد کښې راشي مدينه زړۂ کښې چې کله
رنګ دَ عشق دَ د نيا نور دے پرې خبر شه
پهٔ هر څهٔ کښې جوړوي لاره پهٔ خپله
دَريچه کښې دَ يادونو خپلو نال کړي
ډک دَ ګلو بوټي هر رنګ باندې ګله
دا يادونه دَ نعتونو غوندې اورم
يو ځل نه بلکې بيا بيا پهٔ څو څو ځله
زۂ پهٔ ياد دَ مدينې چې شم مشغول نو
بيا خوند کله راکوي خبره بله
مدينې ته چې مې فکر شو شبيره
دنيا ټوله بس دَ دې نه زاريدله